Babalar günü olan bu günde, sosyal paylaşım sitelerindeki babalar günü mesajlarını okuyorum, güzel, duygusal şeyler ama hepsinde de bir şeyler eksik sanki, hayal edilen, özlemi duyulan babaya yazılmış gibi her biri..
Benim yazacaklarım bu güne aykırı gibi olacak biraz, ben kendimi kandırmayı sevmiyorum. Duygusallıktan biraz daha uzak mantıksala daha yakın bir görüş açım var. İçimden geçen gerçeklere aykırı, yalnızca günün anlamına uygun olacağı düşüncesiyle, safi duygusal şeyler yazmak gelmiyor içimden.
Çok bilinen, hep söylenen ama hiç (en azından hiç'e yakın, çünkü istisnalar kaideyi bozmaz) uygulanmayan bir gerçek var. "Eğitim ailede başlar". Bunu neredeyse herkes sözde kabul ediyor, konuşma aralarında sık kullanılıyor ama içi boşaltılmış, sadece konuşma süsü olarak kullanılıyor.
Çok büyük bir çoğunlukla, zihinsel ve duygusal olarak anne baba olmayı başaramamış anne - babaların yetiştirdiği bir toplumda yaşıyoruz, hal böyleyken, babalar günü mesajları da satır aralarına gizlenmiş hüzünlerle dolu duygusal mesajlar oluyor maalesef.
Benim babalar günü mesajım ise şöyle "Baba olmayı başarmış bütün babaların babalar günü kutlu olsun. Neslinizin bütün dünyayı sarması dileklerimle..."
